365 interviews in 1 jaar

Het is gelukt! Het afgelopen jaar hebben mijn vader en ik samen iedere dag iemand geïnterviewd. Dezelfde vijf vragen, een jaar lang. Het was af en toe best afzien, maar vooral heel bijzonder. Ten eerste om dit project samen te doen (zonder dat we ruzie kregen). Om te merken dat we het konden volhouden. En natuurlijk de verbinding die ontstond door het vertrouwen van alle 365 mensen die met ons in gesprek gingen. Van te voren niet wetend wat we zouden vragen en waar hun antwoorden zouden landen.

Don’t fight the script
Dit jaar heeft me zoveel gebracht. Veel antwoorden draag ik met me mee en diverse adviezen pas ik toe. Zoals ‘Don’t fight the script’ van oorlogsveteraan Edwin Vermetten. Daar denk ik aan als dingen anders lopen dan ik had gewild. Niet alles valt te controleren en accepteren wat is, geeft rust. Vechten tegen wat is heeft ook helemaal geen zin. Dat wist ik wel, maar het is fijn om een goed zinnetje te hebben dat ik kan toepassen in zo’n situatie. Als een elastiekje dat altijd in je tas zit voor het geval je kapsel ontploft.

Nek durven uitsteken
“Neem geen kritiek aan van iemand waar je ook geen advies aan zou vragen’’ van een vrouw uit Duitsland. Zo waar. Het deed me denken aan de talk van Brene Brown over de kracht van kwetsbaarheid waarin zij zegt dat ze zich niets aantrekt van het commentaar van mensen op social media. Alleen mensen die hun nek durven uitsteken in de arena, net als zij, daar wil ze mee in gesprek. Niet met anonieme lafbekken achter hun beeldschermpjes. Daar denk ik aan als ik bijvoorbeeld kritiek krijg op mijn klimaatactivisme.

Hulp bij keuzestress
“Listen to your heart, it whispers’’. Deze quote vind ik behalve wijs, ook prachtig om naar te luisteren. Hij komt van mijn dierbare vriendin Emilia. Als ik keuzestress heb, zeg ik dit zinnetje. En dat is best vaak. Soms is het lastig om je hart te horen, omdat het fluistert en er zoveel lawaai is in de wereld. Maar hoe stiller ik word, hoe harder mijn hart klinkt.

Mijn eigen antwoorden
Op 30 december heb ik mezelf geïnterviewd. De op een na laatste dag van de challenge en mijn 39ste verjaardag. Natuurlijk heb ik het hele jaar kunnen nadenken over mijn antwoorden. Toch zijn ze niet veranderd ten opzichte van 1 januari. 1. Humor in een reisgenoot als life saver. 2. Ik ben niet mijn gedachten als waardevolle reminder. 3. Ik zou makkelijker vertrouwen en meer vrijheid ervaren als ik nergens bang voor was. 4. Ik gun iedereen mijn creativiteit, enthousiasme en vermogen om in alles schoonheid te zien. 5. Ten slotte ben ik iedere dag diep dankbaar voor mijn kinderen, familie, liefde, natuur, gezondheid, geboorteland, werk, voor alles eigenlijk.

Blijven verbinden
Wat we gaan doen met deze ervaring? Misschien komt er een boek waarin ik de meest gegeven en bijzondere antwoorden verwerk. Ook zou ik graag als corporate storyteller aan de slag gaan bij bedrijven. Alle medewerkers interviewen. En mensen stimuleren om met elkaar in gesprek te gaan over onderwerpen die niets met werk te maken hebben. Ik denk dat het een mooie manier is om mensen te verbinden. Want uiteindelijk verschillen we helemaal niet zo veel van elkaar. Dat idee geeft rust, warmte en harmonie. Ja, Justlikeyou365 blijkt een goed gekozen naam voor ons Instagram-account.

Collega Harry:
Al heb ik met plezier mijn bijdrage geleverd aan de interviews, dit is toch vooral Fleurs project geweest. Ik vond het vaak spannend om op mensen af te stappen. En als ik het waag, houd ik het graag veilig. Bijvoorbeeld door iemand te kiezen die ik al ken, of iemand die er toegankelijk uitziet. Maar… de meest interessante gesprekken waren juist met mensen die niet zo benaderbaar leken. Bijna altijd viel het mee. Een uitzondering: een groepje oudere toeristen in Budapest, dat mij niet eens mijn vraag liet afmaken. Ik droop af als een bedelaar, terwijl ik dacht iets aardigs aan te bieden. Hm, zo voelt dat dus voor straatbewoners… Meestal was het omgekeerd: die nors kijkende man ontdooide helemaal bij vraag 2 en we zaten zomaar een uur met elkaar te praten. Vraag 4 – mijn favoriet – gaf vaak een uniek inkijkje in de mate van waardering die mensen voor zichzelf kunnen opbrengen. Die bijzondere intimiteit had ik niet graag willen missen.

En hoe nu verder?
Harry: Ik stel dat we doorgaan met onze vraaggesprekjes, maar zonder de druk om er dagelijks een te plaatsen. En laten we ook andere mensen nadrukkelijk uitnodigen om interviewtjes te gaan houden! Kijken we volgend jaar verder of we misschien nog andere vragen kunnen bedenken… Ideeën welkom.